Nog maar drie-en-een-half jaar woont Iman Alweso in Nederland, maar aan niks kun je merken dat ze er nog maar zo kort is. Ze is niet alleen slim, maar ook sociaal. Zes jaar geleden vluchtte ze met haar ouders en vijf zussen naar Turkije. Eenmaal daar ging ze, om wat geld te verdienen en bezig te zijn, aan de slag voor een organisatie die zich inzet voor weeskinderen. “Mijn ouders en vier zussen gingen naar Nederland en mijn zus en ik konden pas later komen. Zelf voelde ik me in die tijd ook een beetje wees.” De kinderen sliepen en speelden op de school en Iman organiseerde allerlei activiteiten voor ze. Op de dagen dat ze niet betaald kreeg voor haar werk, ging ze alsnog als vrijwilliger naar de school. “Ik vond dat ik dat moest doen, ik was gezond van lichaam en geest en ik wilde graag bijdragen aan vrolijkheid voor de kinderen daar. Het was belangrijk dat ze leuke dingen deden. Als zij lachten, maakte mij dat gelukkig.”
Het is fijn om te kunnen bijdragen aan de samenleving.
Zien en zichtbaar
Dat ze leergierig en hulpvaardig is, blijkt ook nu ze in Nederland woont. Na een kort verblijf in Turkije kwam ze naar ons land. Hier studeert ze nu ‘Optiek’, een MBO-opleiding in Amersfoort en heeft ook nog een bijbaan bij Specsavers in Gouda, nabij haar woonplaats Krimpenerwaard. Na haar studie wil ze opticien worden. “Ik heb altijd zo’n zin om weer naar mijn werk te gaan. Mijn begeleider leert me alles wat hij weet en ogen zijn heel belangrijke zintuigen. Als mensen een nieuwe bril opdoen en dan weer alles scherp zien, dan vind ik het geweldig dat ik daarbij heb kunnen helpen.”
Niet alleen wil ze mensen helpen om letterlijk goed te zien, ook wil ze graag zelf te zien zijn in de maatschappij, als nieuwkomer in dit land. Naast haar studie en bijbaan zet ze zich daarom ook nog eens vrijwillig in voor het Rode Kruis. Toen ze vier maanden in Nederland was, stapte ze naar de gemeente en gaf aan beschikbaar te zijn, want stilzitten is niks voor haar. Bij het Rode Kruis kon ze aan de slag, ook al sprak ze op dat moment alleen nog maar Engels. Inmiddels spreekt ze goed Nederlands en heeft meerdere diploma’s. Ze staat op de Eerste Hulp Post bij evenementen. “Het is fijn om te kunnen bijdragen aan de samenleving en ook om een positief beeld te geven van mensen die gevlucht zijn en nu hier wonen. Ik ben een persoon die graag wil helpen, mensen hoeven niet bang voor me te zijn.” Ze herinnert zich een vrouw die gevallen was bij een hardloopevenement. Eerst keek ze Iman wat aftastend aan, maar sociaal als ze is, wist de studente haar snel gerust te stellen. “Mijn collega was bezig met haar knie en ik moest haar echt afleiden, zodat ze niet ook naar haar wond ging kijken. Dat lukte gelukkig goed!” Ook op haar school wist ze een medeleerling die onwel werd te helpen. Cool and collective als ze is, trad ze in het sportlokaal meteen op toen het nodig was en coördineerde de boel tot de ambulance er was. “Ik wist eigenlijk niet dat ik zo sterk was, maar het ging vanzelf.”
Bijdragen
In haar team van het Rode Kruis was ze de eerste dame met een hoofddoek en daar is ze trots op. Er is zelfs een tekeningetje bijgemaakt door het Rode Kruis van een dame met een hoofddoek die gebruikt wordt voor pr-doeleinden.
Iman is niet alleen slim, sociaal, leergierig en moedig, maar ook een prachtig rolmodel. Ze is zich, misschien ook door wat ze heeft meegemaakt, zo jong al bewust van het belang van haar bijdrage aan de maatschappij. Ze kan niet wachten tot de evenementen weer starten en ze weer aan de slag kan als vrijwilliger. Er liggen weer wat cursussen en diploma’s in het verschiet, onder andere voor het omgaan met mensen die onder invloed zijn van drugs. Ja, die Iman, daar gaan we nog heel veel van horen, of ehm, zien.