Het was op een dinsdagmiddag, kort nadat ze was begonnen als vrijwilliger bij de Luisterlijn in Dordrecht. Ze zat op kantoor van haar reguliere baan, een verdrietig gevoel overviel haar en ze wist: ik zit hier niet op mijn plek. “Bij de Luisterlijn ga ik altijd met veel energie in mijn kop weg. Dat had ik bij mijn kantoorbaan totaal niet, dus ik wist dat ik iets met die conclusie moest doen. Ik besefte dat ik zelf de sleutel in handen had. Als ik het roer niet zou omgooien, wie zou het dan doen voor me?”
De Luisterlijn
De Luisterlijn is een plek die dag en nacht bereikbaar is voor mensen die een luisterend oor nodig hebben. Ze kunnen bellen, mailen of chatten. Lieke is er als vrijwilliger gestart, omdat ze op de begrafenis van een kennis hoorde hoe de overledene zich decennialang had ingezet voor een dergelijk project. Terwijl ze daar stond, dacht ze: dat wil ik ook gaan doen! “Mijn hele leven heb ik gehoord dat ik wat bot en tactloos kan overkomen, dus het was wel even spannend of ik dat zou kunnen, want er is ook een selectieprocedure. Maar juist in de selectieperiode bleek al hoe zeer ik op mijn plek was in de groep. Ze vonden juist dat ik soms wat té aanwezig was. Gelukkig kon ik toch aan de slag. Veel van de onderwerpen waarover mensen bellen, ben ik zelf bekend mee, dus dat was een pré.”
Dat ze een negatief zelfbeeld had, heeft te maken met de gevolgen van een lichamelijke beperking die ze vanaf haar eerste levensjaar heeft. “Een hersenvliesontsteking pakte niet goed uit, ik kwam in een rolstoel terecht en ik heb voortdurend in een soort vechtstand gezeten voor mijn gevoel. Ik werd gepest en moest echt voor mezelf opkomen. Ik kan me voorstellen dat mensen me wat bot vonden overkomen in het verleden, want ik sloot mezelf ook erg af.”
Misschien kan ik dit gewoon wel, dacht ik. Ik kreeg er meer zelfvertrouwen van.
Opbloeien
Bij de Luisterlijn bloeide ze op. Lieke merkte dat de mensen het prettig vonden om met haar te praten en haar bedankten. “Misschien kan ik dit gewoon wel, dacht ik. Ik kreeg er meer zelfvertrouwen van. Daardoor realiseerde ik me ook dat ik op mijn betaalde werk gewoon niet goed zat. Ik werd er niet gelukkig van, integendeel zelfs. Doordat ik me vrijwillig inzette, zag ik waar ik wel blij van werd.” Ze bekeek toen alle vacatures voor betaalde banen die haar aanspraken en kwam tot de conclusie dat ze een ding gemeen hadden: voor alles was de opleiding Sociaal Werk vereist. En zo kwam het dat ze eind dertig opnieuw ging studeren. Wat ze heeft geleerd en ervaren bij de Luisterlijn komt heel goed van pas in haar studie. “Motiverende gesprekstechnieken bijvoorbeeld, daar ben ik al bekend mee, dus dat is mooi meegenomen.”
Op dit moment loopt ze stage bij buurtwerk en krijgt ze de bevestiging dat ze de goede weg is ingeslagen. “Ik kan merken dat ik een prima sociaal werker ben. Ik kan goed luisteren en aansluiten bij degene die ik voor me heb. Laatst was er een mevrouw die zich afsloot, maar door gesprekken met mij eindelijk aansluiting in de wijk heeft gevonden. Dat ik daarin wat heb betekend voelt goed.”Ze mag dan wel laat tot bloei zijn gekomen, zoals ze het zelf zegt, maar bijna is ze waar ze echt wil zijn. Inmiddels is ze gestopt bij de Luisterlijn. “Een baan, mijn gezin, een studie en een stage, het paste er helaas gewoon niet meer bij.” Maar dankbaar voor de inzichten die het haar heeft gebracht, ja, dat is ze.